فصلنامه تخصصی فرم و نقد
پنجشنبه هفدهم شهریورماه هزار و چهارصد و یک خورشیدی
صاحب امتیاز،مدیرمسئول و سردبیر:مسعود فراستی
دبیرهنری و دبیر ادبیات:شکیبا سام
 

🟠ادبیات،اختیار و تجربه ی مرموز امیلی برونته/ژرژ باتای/فرزام کریمی

کاترین دختری اخلاق‌گراست به‌حدی که می‌میرد اما نمی‌تواند خودش را از مردی که از کودکی عاشق اوست جدا کند اگرچه می‌داند نشانه‌های شر در او عمیقا هویداست تا اینکه این جمله را به زبان می‌آورد:من هیثکلیف هستم!!! اگر این موضوع را از نزدیک مورد بررسی قرار دهیم به این نتیجه خواهیم رسید که این رویایی شرورانه و خوابی نیک است و مرگ مجازاتی‌ست که برای این رویای جنون‌آمیز پذیرفته شده است و هیچ‌چیز نمی‌تواند مانع از تحقق این رویا شود،رویایی که برونته به‌واسطه ی کاترین به آن تحقق می‌بخشد،چگونه می‌توان گفت که امیلی برونته تجربیات و شناخت ذهنی خود را به‌واسطه خلق شخصیت کاترین به تصویر کشیده است؟....

🟠کشتن فرشته در خانه(نگاهی به نویسندگان زن مستقل از ویرجینیا ولف تا امیلی برونته)/الن شوالتر/فرزام کریمی

همانطور که این مقاله نشان میدهد ویرجینیا ولف به صورت کاملا خودآگاهانه از نوشتن درباره ی تمایلات جنسی اش خودداری کرد,عدم وجود روابط جنسی در نوشته هایش یا پیش از این شرح داده شده و از آن دفاع شده و یا حتی این امکان وجود دارد که به عنوان نشانه ی تقوا,پاکی,خلوص اخلاقی و یا عادی بودن در نظر گرفته شود اما درحقیقت سکوت ولف نشانه ی انکار است,در رمان های وی شورجنسی مبدل به خصیصه ای مردانه میشود که برای زن بیشتر از آنکه تجربه ای زنانه محسوب گردد از روی همدردی و همراهی ست,در رمان #خانم_دالووی زمانیکه گلاریسا,سالی را میبوسد گویی که احساسی مردانه را تجربه میکند....

🟠در دفاع از خاتمه ی جنایات و مکافات داستایفسکی/دیوید متوئل/فرزام کریمی

میخائیل باختین که یکی از پرخواننده ترین و بحث برانگیزترین جستارها را در باب شاعرانگی داستایوسکی نوشته است در مطالعاتش خاتمه ی اثر را خارج از عهده ی ما میداند و ارتباطی میان آن با بحث های اصلی نمیبیند,وی جهان داستایفسکی را جهانی چند صدایی(پلی فونیک) مینامد که در این جهان موجوداتی مستقل با صداهای خویش افکارشان را به زبان می آورند.اگر این نظریه درست باشد پس میتوان خاتمه ی جنایات و مکافات را تک صدایی(مونو فونیک) دانست گویی که دخل و تصرفی آزاردهنده در آن به چشم میخورد که....

هم اکنون میتوانید شماره ی سیزدهم و چهاردهم فرم و نقد را از طریق لینک زیر(پخش چشمه)و کتابفروشی های معتبر تهیه نمایید
www.cheshmehdis.com

روزنامه سازندگی
شنبه هفدهم اردیبهشت ماه هزار و چهارصد و یک خورشیدی
فریاد مشترک داستایوسکی و تولستوی:به خود آیید!
(چگونه باید در طول جنگ روسیه و اوکراین داستایوسکی و تولستوی را خواند؟)
نویسنده:آنی کوکوبوبو
مترجم:فرزام کریمی

داستایوسکی زمانی که پی برد ایوان تورگنیف نویسنده‌ی روس در جریان اعدام یک مرد در لحظه‌ی آخر چشم از صحنه برداشته موضع خویش را در اینباره روشن کرد: انسانی که روی زمین زندگی می‌کند،حق ندارد از آنچه که رخ میدهد چشم پوشی کند و آن را نادیده بگیرد،در این باره الزامات اخلاقیِ متعالی‌ وجود دارد.زمانی که خرابه‌های یک سالن نمایش در ماریوپول را می‌بینم یا شنونده ی شرح گرسنگی مردم این شهر در نتیجه ی حملات هوایی روس‌ها هستم در این اندیشه غرق میشوم که داستایوسکی(وی در رمان برادران کارامازوف (۱۸۸۰) به طور خاص نگاه نافذِ اخلاقیِ خویش را بر روی موضوع رنج کودکان متمرکز کرده است)اگر می‌دانست که ارتش روسیه سالن نمایشی را که پناهگاه کودکان است،بمباران می‌کند چه میگفت؟واژه ی «کودکان» با حروفی بزرگ در حیاط بیرونی این سالن نمایش نوشته شده بود تا از آسمان قابل رویت باشد.تردیدی در این مورد که چه کسی در آنجا پناه گرفته بود وجود نداشته است.ایوان کارامازوف، قهرمان اصلی براداران کارامازوف،بیش از آنکه سرگرم پذیرش مسیحیت یا عفو و آشتی باشد به مواجهه ی اخلاقی می‌اندیشد.ایوان در گفتگوهایش مدام از کودکان آسیب‌دیده سخن میگوید و دیگر شخصیت‌های داستان را به اقرار درباره ی شرارت‌های موجود دعوت می‌کند,وی با پافشاری بر مواضع خویش خواهان مجازات خاطیان است.بی‌تردید گلوله‌باران عمدیِ کودکان در ماریوپول موضوعی نیست که داستایوسکی یارای چشم پوشی از آن را میداشت آیا اگر وی می‌دید که شهروندان بی‌گناه (مرد و زن و کودک) در خیابان‌های بوچا روی زمین افتاده‌اند هرگز می‌توانست از اخلاقیات روسی دفاع کند؟با این حال......

ادامه‌ی‌مطلب را میتوانید از طریق لینک زیر(جار)بخوانید:
www.jaaar.com

روزنامه توسعه ایرانی
شنبه سیزدهم اردیبهشت ماه نود و نه

نگاهی به آرا و عقاید و آثار فیودور داستایفسکی بر مبنای نظریات ناباکوف و بلوم

مترجم,منتقد:فرزام کریمی

اگر نگاهی به مجموعه نقدهای هارولدبلوم در باب داستایفسکی بیندازیم او در مجموعه نقدهای مدرنش در مورد جنایات و مکافات در باب داستایفسکی اینگونه مینویسد:
اگر بخواهیم منطقی به اصل داستان بنگریم باید اینگونه گفت که از قضا جنایات و مکافات از لحاظ بهره گیری از فضای آخر الزمانی بسیار از دوز کمتری نسبت به برادران کارامازوف برخوردارست,آنگونه که برادران کارامازوف آخرالزمانیست, جنایات و مکافات نیست,اصول داستایفسکی تراژدی بزرگیست که آنچنان مهم نیست یا به عبارتی دیگر او راسکول نیکف قدرتمندیست که با بازنمایی اراده خویش با قدرت به شیطنت هم میپردازد, اگر بخواهیم با نگاهی دیگر به داستایفسکی بنگریم باید اینگونه گفت که او مدام از جهنمی به جهنم دیگر پرتاب میشود برای نوشتن رمانی بزرگ مخاطب مدام باید در کابوس دست و پا بزند که این همان دستاورد بزرگ داستایفسکی است, راسکول نیکف جنایات و مکافات او هرگز توبه نمیکند و دچار تغییر نمیشود حتی ناامیدی راسکول نیکف او را به سوی خلسه ای عمیق سوق نمیدهد بلکه او به نقض تمام مرزهای خود رسیده است او آنچه را که توانسته و مرزهای آنچه را که خواسته در هم شکسته و میشکند اما به راستی هیچگاه خودش را نشکسته است چرا که از لحاظ روانشناختی او به شناخت خود رسیده است هر چند که لحظه به لحظه بیشتر در پرتگاه نهیلیستی در حال غرق شدن است اما از سویی نوعی آزادی عرفانی محسوس که خود را فراتر از هر انسانی میپندارد در ذات او به چشم میخورد, جنایات و مکافات داستایفسکی فراتر از ستایش و حتی فراتر از محبت است, داستایفسکی ما را با قتل های راسکول نیکف به بینشی نیچه ای هدایت میکند جایی که نیچه بیان میکند که درد میتواند منجر به خلق حافظه شود پس درد نوعی معنا تلقی میشود و معنا نوعی از درد است, دیدگاه نهیلیستی عنصر جدایی ناپذیر از آثار داستایفسکی است اما ابن نکته را هم باید لحاظ کرد که همین روایت نهیلیستی منجر به ایجاد پارادوکس هایی در آثار او شده است او به واقع از ما میخواهد تا برای تجربه لذت های عمیق تر زندگی, لذت های ساده را کنار بگذاریم و او قصد دارد تا بگوید که ما درد را میپذیریم و در راستای بیان این موضوع حتی از مرزهای زیبایی شناسی فراتر میرود هر چند که.....

برای خواندن ادامه مطلب میتوانید به لینک زیر(وبسایت روزنامه توسعه ایرانی)مراجعه کنید:

https://b2n.ir/002651